...........

त्या त्या वेळेस बरोबर वाटलेले पण शेवटी चुकिचेच ठरलेले decisions.......
कुठल्यातरी senseless, useless inhibitions मुळे अडखळलेल पाउल, गिळले गेलेले शब्द, फिरवलेली मान आणि झटकून टाकलेले विचार.......
कशाचाच कशाला मेळ नाही,
एक नुसतीच खोल दरी! कधीच न संपणारी! काळी! भीषण!
अगदी हाडापर्यंत पोचणारी ती बोचरी भीती,
सहन पण न होणारी ती शांततेची पोकळी....अंतर्मुख बनायला सुद्धा घाबरवून सोडणारी ती compulsively बोलायची need.....
आणि शेवटी नुसतेच शब्द......एकापाठोपाठ एक......न संपणारे,
अखंड................

Really??

छोट्या छोट्या, अव्यक्त आणि फुटकळ वाटणाऱ्या गोष्टीच कधी कधी उगाचच लक्षात राहतात.........

खरं सांगायचं तर असं काहीच groundbreaking घडलेलं नसतं, त्यांमधून मिळालेला आनंद, किंवा सलणार दुःख हे literally क्षणिक असतं पण तरी सुद्धा अनेक obviously भावना demand करणाऱ्या गोष्टींपेक्षा - काहीतरी अशा seemingly insignificant गोष्टींमुळे 'झालेल्या' भावना(खरं तर इथे 'प्रसवलेल्या' हे क्रियापद जास्त fittt बसेल पण जाऊ दे :-P) - या का बरं एवेढ्या भावतात? कडकडून मिठी मारण्यात तर एक आनंद असेलच - पण नुसते डोळे जरी भिडले तरीसुद्धा जे butterflies येतात ते हि एवढे हवेहवेसे का वाटतात? हसत खिदळत टाळ्या देत मजा करणं औरच आहे - पण ६ महिने फारसा contact नसताना अचानक 'तुझे फोटो पाहिले - भारी वाटलं' हा एकच ओळीचा offliner पण तेव्हढाच जवळचा का बरं वाटतो? कदाचित अव्यक्त राहण्यात पण एक गम्मत असेल - overtly expressive नसणं हाच त्यांचा express करण्याचा एक भाग असेल - मला वाटतं कि expressive असताना आपण भावनांना labels देऊ शकतो - मला आनंद झाला - वाईट वाटलं असं marked distinction करता येत - पण काही भावना अबोल च बऱ्या असतात - आणि त्यांचं ते अबोल असणं हेच सुंदर असतं

कितीदा तरी होतं असं माझं, कुणीतरी काहीतरी बातमी सांगतं आणि मग त्यावर एका socially accepted way नि react करणं अपेक्षित असतं, म्हणजे अरे हि आनंदाची बातमी आहे, आनंद दाखवला पाहिजे , दुखः दिसलं पाहिजे, पण कधी कधी तसं जमतच नाही, कारण काय वाटतंय, नक्की काय भावना आत्ता मनात आलीये, ते either कळलेल तरी नसतं or कळून ती दाखवायला मन धजावत नसतं. किंवा तिसरी गोष्ट म्हणजे त्याची तीव्रता; त्या संवेदनेची 'level' म्हणू आपण; अजून अपेक्षित intensity ला पोचलेली नसते - ज्याला not necessarily फक्त वेळेचीच गरज असते पण कधी कधी एखाद्या घटनेचीपण.Again, 99% of the times आपण आपोआप बरोबर react करतोच ,केलं जातंच, पण कधी कधी जमत नाही हे हि तेव्हढंच खरं. मन नुसतंच कोरडं राहत. अर्थात हे सगळं त्याच वेळेला लागू होतं जेव्हा सांगणाऱ्याला, ऐकणाऱ्या कडून जी भावना invoke करायची असते तीच ऐकणाऱ्याकडून खरच invoke होते or invoke होण्याची शक्यता तरी जास्त असते. उदाहरणार्थ "हारल रे manU" असं मला कुणी सांगितलं expecting कि मीहि त्याच्या दुख्हात सहभागी होणार तर चुकलास मित्रा, पण जेव्हा सगळं काही नीट होऊन मनानी शहाण्यासारखं वागणं, react करणं अपेक्षित असतं पण तरीही ते होत नाही, तेव्हा मग ते हास्य 'हास्य' राहत नाही, काहीतरी उगाचच भेसूर होऊन जातं, चेहरा आंबट होऊन जातो आणि वाईटातली वाईट गोष्ट म्हणजे ते आपल आपल्यालाच फक्त दिसत असतं.......

असो, assuming कि हा प्रत्येकाच्या स्वभावाचा एक अविभाज्य घटक आहे, let me get back to what i wanted to say originally. जर आपण अश्या "बटबटीत"(honestly for the lack of a better word - साली मातृभाषेची शब्दसंपत्ती इतकी वरवरची आणि वीर GRE देतात!) घटनांना, गोष्टींना इतकं महत्व देतो, or rather accepted interaction norms नुसार, चाकोरीबाहेर जाऊन "हे असं बरोबर नाही दिसणार च्यायला" म्हणून त्यांना 'अवाजवी' - निदान त्या क्षणापुरतं तरी ते नक्की 'अवाजवी'च असतं - भाव देतो, तर मग लहानश्या, क्षणिक, irrelevant, childish, "हु त्यात काय एवढ" वाटणाऱ्या गोष्टींना थोडसं महत्व दिलं तर त्यात काय चुकलं? सगळ्याच गोष्टींना आनंद, दुखः अशा crude generalizations मध्ये का बसवायचं? अर्थात या गोष्टी प्रत्येकाच्या त्याच्या त्याच्या मानसिकता, संवेदनशीलता, एकूणच व्यक्तिमत्व कसं आहे - थोडक्यात भावना feel करण्याची त्या व्यक्तीची index किती आहे - यानुसार त्यांचं स्वरूप, त्यांचा seriousness - from others' point of view of course - बदलणार पण तरी सुद्धा त्या व्यक्तीपुरततरी त्याच महत्व तिळमात्र कमी नाही होत. आता गेल्या काही महिन्यातल्याच अशा काही गोष्टी कि ज्या बहुतेक 'पांचट' या category मध्ये बसतील, stupid म्हणून हिणवल्या जातील इतरांकडून पण असं होणं हीच त्यांच्या relevant असण्याची पावती असेल :-P

अशाच काही सटरफटर गोष्टी - आयला माझा blog आहे, मी काहीही idiotic पण टाकीन!

1)आपण काहीच करत नाहीरे, काहीतरी करायला पाहिजे, कुठतरी जायला पाहिजे अशी तावातावानी चर्चा होऊन, त्याचा शेवट चला भेळ खाऊ/कॉफी पिऊ/जेवायला जाऊ/cadb खाऊ याने होणं आणि यातलं काहीतरी केल्यावर खरच चांगलं वाटणं!

2)एखादं गाणं अगदी enjoy करत ऐकत असताना - एखादं कडव संपलं कि जो momentary lull येतो त्यात गाणं संपलंय असं वाटण पण तेव्हढ्यात अजून राहिलेलं ते शेवटचं कडव चालू होणं आणि उगाचच चेहऱ्यावर एक smile येणं.... :-)
3)एक वाईट, खोल, घाणेरडा खड्डा, bike वेगात, break दाबण शक्य नाहीये, खूप गचका बसणारे, गाडीची वाट लागू शकते जाऊ दे च्यायला, घाला तशीच - आणि त्याच वेगामुळे असुदे किंवा उगाचच extra मानसिक तयारी केल्यामुळे असुदे - bike अशी हलकीच cruise होत गेल्यासारखी वाटणं.............

4)buzz च्या edit profile मध्ये - "Something I can't find using Google" च्या example options मध्ये paradise,love,atlantis याबरोबरच 'Oceanic 815' पण दिसण :-P

असो.

बाकी काहीही नाही तरी 'वायफळ बडबड करणे' हा purpose तरी या post नि नक्की complete केला असेल!

PS: I hope the symbolism in the last line is obvious :-)